ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια χώρα μακρινή.Το όνομα της χώρας ήταν Καθαριανή. Πρωτεύουσα της η Καθαρούπολις.

Σ’αυτή τη χώρα όλα ήταν καθαρά. Οι δρόμοι της, τα σπίτια της, τα πάρκα της.

Μα, ακόμη, πιο καθαρές ήταν οι ψυχές των ανθρώπων. Ούτε δόλος, ούτε κακία, ούτε σκέψεις σκοτεινές φώλιαζαν στο νού και την καρδιά τους.

Κι αν κάτι κακό πήγαινε να γεννηθεί στο νού τους, ήταν εύκολο να το νικήσουν, μιας και ανέπνεαν καθαρό οξυγόνο.

Κι όμως, όλα κάποτε άλλαξαν

Από μια χώρα πέρα απ’τα σύνορα.

Από τη χώρα την κρυμμένη πίσω από το μεγάλο ωκεανό, ήρθε ένας ξένος. Ηρθε κρυφά, σαν φυγάς. Κακό μεγάλο είχε κάνει στη χώρα του, κακό που δεν περιγράφεται και λέγεται.

Τον ρώτησαν οι κάτοικοι της Καθαρούπολης την αιτία της εξορίας του.

•Είμαι, τους είπε, άνθρωπος ελεύθερος.

•Και γι’αυτό σε έδιωξαν?

•Ναί, του είπε. Δεν ανέχονταν την ελευθερία μου. Θέλησα εγώ να τους λυτρώσω από ταμπού και προκαταλήψεις αιώνων. Τους μάθαινα να κοιτάζουν τον ήλιο με μάτια ανοιχτά το καταμεσήμερο, τους απελευθέρωσα από τα κόμπλεξ και τις συντηρητικότητές τους.

•Μα θα κάψει τα μάτια του όποιος κάνει αυτά που λές, φώναξαν οι κάτοικοι της Καθαρούπολης.

•Και σεις κομπλεξικοί είστε, τους φώναξε ο ξένος, δεμένοι με ταμπού και δεισιδαιμονίες.

Προβληματίστηκε ο λαός. Αρχισε να το κουβεντιάζει. Ζήτησαν μια επίδειξη από τον ξένο. Το’κανε πολλές φορές. Κανείς δεν γνώριζε βέβαια το μεγάλο μυστικό. Ο ξένος ήταν τυφλός και δεν φοβόταν τον καυτό ήλιο. Κι όλοι οι κάτοικοι της Καθαρούπολης άρχισαν τις δοκιμές. Οι εφημερίδες έγραφαν, κάθε μέρα, για τη νέα τάξη των πραγμάτων, για το σπάσιμο των ταμπού.

Κι όλοι άρχισαν να τυφλώνονται και δεν το ομολογούσαν. Κι όλες οι εργασίες στη χώρα γίνονταν στα τυφλά. Προβλήματα άρχισαν να σωρεύονται στα ράφια των υπουργείων, κι όλοι άρχισαν να ψάχνουν τον ένοχο, κι όλοι έκρυβαν την τύφλωσή τους. Φώναζαν για κάθαρση, άλλαζαν βασιλιάδες, υπουργούς και βαθμοφόρους, αλλά η τύφλωση δεν μπορούσε να σταματήσει, μιας και η κάθαρση έπρεπε να γίνει βαθιά μέσα στις ψυχές τους. Να γίνει εκεί που ο εγωισμός μας αναμετριέται με το Θεό.

(από το βιβλίο του πρ. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, Το Σταυροδρόμι Της Καρδιάς Μου)